Bir kardeşi olmalı insanın başı sıkıştığında, canı sıkıldığında, ya da ağlamak istediğinde koşacağın bir kardeş. Benim bir birinden değerli iki abim 2 ablam ve bir tane canımdan bile kıymetli kardeşim var. Her insan kendine göre zor zamanlar geçirmiştir. Bende zor günler yaşadım. Ancak kendimi hep diğer insanlardan daha şanslı hissederdim. İnsanın annesinin ve babasının olmasını dünyadaki en güzel duygusu olduğunu düşünenlerdendim. Ta ki, annemi kaybedinceye kadar. Tabi insan belli bir süre kendine gelemiyor. Ancak şöyle bir dönüp arkama baktığımda aslında benim ne annem ölmüştü ne de babam terk etmişti. Çünkü benim annem olan ablalarım, babam olan abilerim vardı. Ve ben de o günden sonra çocuğum olamayan bir çocuğun annesi olmuştum. İlk başlarda bana zor geldirdi. Ancak belli bir süre sonra fark ettim ki, o ufak çocukla her şeyimi paylaşır olmuşum. Geçtiğimiz günlerde kardeşimden öte kardeşimin doğum günüydü ve ben o çocuğun annesi olduğumu unutup, işlerimle ilgilendim. Belki de bu hayatta yaptığım en büyük hatayı yaptım. Diğer yanımın doğum gününü kutlamayı unuttum. Çok zoruma gitti. Tabi telafi ettim. Ancak o gün belki de hep bende bir iz olarak kalacak. Bazen çok şaşırıyorum birbirini aramayan, birbirinin arkasından konuşan kardeşlere. Belki de bu dünyada bize anne ve babalarımızın bıraktığı en güzel hediye kardeşlerimiz. Bu dünya için birbirimizi kırmak ne kadar da acı. Son olarak şunun altını çizmek isterim. İyi ki bu kadar güzel bir ailem var ve bir kardeşi olmalı insanın…