İnsanlar neden yalnızdır biliyor musunuz? Bencil olduğu için. Çünkü hep kendi istediği olsun ister. Karşısındaki çoğu zaman umurunda bile olmaz. Belki de bundan dolayı herkes mutsuz. Şöyle bir bakıyorum insanlara hepsi ‘Ben’ diye geziyor. Kimi marka bir ceket, kimi en güzel saatle, kimi de en iyi telefonla geziyor. Ama içlerine baksanız, hepsi mutsuzluktan ölüyor. Çünkü insanlar sadece kendilerinin ne istediklerini önemserler. Belki de bu yüzden sevdiklerimizi kaybederiz. Bir zamanlar hayatımızın vazgeçilmezi olan ve uğruna dünyaları vereceğimiz insanı bir anda kaybederiz. Çünkü biz insanoğlu sevmeyi değil, kırmayı daha çok seviyoruz. Şöyle bir bakın. Kime güveniyor, kimi seviyorsunuz? İnsanların yaptığı bencillik, beni hem sevgisiz, hem de güvensizliğe sürükledi. Biz bu dünyaya yalnız geldik. Annen, baban, ağabeyin, dostun, sevgilin ne kadar yanında olursa olsun. Yine de insanların içinizde açtığı boşluğu dolduramıyor. Belki çoğumuz gece yastığa başımızı koyduğumuzda, kendimizle, gözyaşımızla savaşırız. Her insanı hayata bağlayan bir şey vardı. Bu bir çiçek, böcek ve benzeri bir şey olabilir. İnsanlar için olmasa da bir şeyler için yaşamak zorunda kalıyoruz. Oğuz Atay derki, “Bazılarımız şiirlere tutuluyor, bazılarımız şarkılara, bazılarımız filmlere tutuluyor, bazılarımız kitaplara, sanırım artık insan, tutunamıyor insana.” Ne kadar da doğru…
Belki de insanlara tutunmamak en doğrusu. Şöyle bir bakın etrafınıza tutunduğunuz kaç kişi yanınızda. Sevgiyle kalın…
