Dünyaca ünlü sanatçımız, ülkemizin sanat dalında yüz akı olan Fazıl Say, Mustafa Kemal Atatürk’ün 23 Nisan Ulusal Egemenlik Çocuk Bayramı nedeniyle bir şarkı besteledi. Bestelediği şarkıyı ilk kez İzmir Ahmet Adnan Saygun Salonu’nda icra etti.

Salon tıklım tıklım doluydu. İzmir sanatseverler salonu doldurmuş heyecanla konserin başlamasını bekledi. Nefesler tutulmuş salonda sessizlik hakimdi. Saat 20.00’yi gösterdiğinde ünlü sanatçı yerini aldı ve konser başladı. Piyano tuşları ardı ardına çıkardığı ses yabancı değildi. Sanki birinin adını çağrıştırıyordu. Bir de guruptan Atatürk sözcükleri yankılandı. Harika düzenlenmiş olan koreografı çok mükemmeldi. Duygulandırdı.  Beste Atatürk’ü tanımlıyordu. Fazıl Say’a koro eşlik ediyor salonda müzik sesi yankılanıyordu.

Alkışlarla müzik sona ermiş izleyenler salondan mutlu bir şekilde ayrılırken Teknoloji Bakanı da izleyenler arasında salondan ayrılıyordu. Basın mensupları konseri nasıl bulduğunu sorunca BEĞENMEDİM dedi…

Evet Bakanımız beğenmedi ve beğenmek zorunda değil. Bazı müzikler bazı sözler her insana hoş gelmeyebilir. Hatta rahatsız edici de olabilir. Bu kişi özellikle Mustafa Kemal Atatürk ile ilgili ise…

Hayatını bu ulusa adayan Atatürk tam bir sanat düşkünüydü. Her şeyden önce insandı ve İnsani duygulara sahipti.  Sevdikleri, sevmedikleri, hüzünleri özlemleri anıları vardı. İşte o dev adamın minik bir İstanbul kaçamağı ve özlemi Ankara’da havanın kapalı, sıkıntılı olduğu bir eylül akşamı, Avrupa’nın üstünde savaş rüzgarları esiyor. Çankaya Köşkü’nün havası hüzünlü, Atatürk hasta ama memleket meselelerinden ayrı kalmak mümkün mü? Sanki yolun sonuna geldiğini hisseder gibi…

Akşamüstü saatleri, yanında Nuri Conker var. Selanik’ten hem mahalle hem okul arkadaşı, Albaylıktan emekli ve Paşalık dahil, hiç bir makam mevkii kabul etmemiş gerçek dost ve sırdaş…

Kadim dost Nuri Conker, o gün, arkadaşının havasını dağıtmak ister, çocukluk günlerinden söz eder…

Bal gibi sohbet, uzayıp gider, İstanbul’a ve gençlik günlerine gelir, Harbiye ve sonra akademideki günleri anarlar…Yedi Tepeli kentte yaşadıkları akıllarına gelir. Tünel’deki Apostol’un yerinden bahsederler, o ufacık ama ünlü meyhanede, Yaşadıkları unutulmaz akşamlar gelir akıllarına…

Hatta paraları olmadığı zaman, nasıl meyhaneciye “Yaz hesaba” dediklerini hatırlarlar, bazen o küçük piste fırlayıp, Rumeli havaları eşliğinde, Zeybek oynadıkları bile gelir gözlerinin önüne, Atatürk keyiflenir…

Sanki hastalığını unutmuş gibidir. Kısa bir sessizlik olur, Nuri Conker aklına geleni hemen söyler:

“İster misin Mustafa, atlayıp trene gizlice İstanbul’a gidelim, önce Boğaz’da gezeriz, sonra ver elini Beyoğlu, Apostol’a uğrarız… Kimse görmeden döner geliriz…”

Gazi, çok sevinir…

Gözleri ışıldar “Nasıl yaparız ki Nuri?” der… Nuri Conker kararını vermiştir her şeyi ayarlar, İstiklal Savaşı’nda orduya cesaret vererek, Conk Bayırı’nın alınmasının mimarı bu kahraman asker için, İstanbul operasyonu, çocuk oyuncağıdır. Nitekim… İstanbul ekspresinden üç kompartıman alınır…

Gece trene binilir kimsenin ruhu bile duymaz. Hafiften de olsa, tanınmamak için kıyafetler değiştirilir kaçakları(!) Haydarpaşa’da Conker’in bir arkadaşı karşılar, sonra? Ver elini Boğaziçi’ni gezerler, yürürler, denizi seyrederler…Boğaz havasını ciğerlerine çekerler…Sonra istikamet Beyoğlu. Tünel’e gelince de doğrudan Apostol’un yerine giderler, akşamüstünün tüm güzelliği örtmüştür İstanbul’u, saat 17.00 olmuştur. Meyhanenin müdavimleri yavaştan gelmeye başlar. İstanbul’da eğlence yerlerini işletenler işlerini iyi bilirler, özellikle Rumlar. Osmanlı’dan kalma gelenek ve görenekleriyle hizmetin piridirler, Meyhane’nin sahibi Apostol, Bi’ara Nuri Conker ile göz göze gelir, Şimşek çakar kafasında, tanımıştır, gelenleri… Eski müşterisi Atatürk’ü ve dostunu, çok sevinir ama…

Nuri Conker hemen uyarır “Sakın bozma” der ve ekler: “Eskisi gibi davran, gelenleri de çevirme, sadece bizimle garsonlar hariç, kimse fazla ilgilenmesin, hafifçe demlenelim…” Akşam ilerlemekte, keyif ise artmaktadır… Mustafa Kemal ise gençlik günlerine döndüğü için çok mutludur… Bir ara merak edip, Nuri Conker’e de sorar: “Galiba bizi hiç kimse tanımadı!” Nuri Bey’in tek endişesi içeriye girip çıkan birilerinin dışarıda bu olaydan söz etmeleridir… Apostol güvence verir, “Sen merak etme Paşam…” Artık sıra Rumeli türkülerine, çalmaya / oynamaya gelmiştir…Tavernanın her köşesi, Şarkı ve türkülerle çınlamaya başlar, hatta Atatürk bile dans edip, türkülere eşlik eder. Kuşkusuz, Gazi Mustafa Kemal, oyunu sezmiş ama. Artık o da bozmayıp, eğlenmeye devam eder. Aslında Kadim dostu Conker’in kıyağının farkındadır… Dostluk da zaten bu değil midir? Ayrılma zamanı gelmiştir. Haydarpaşa’dan trene binilecektir, erken kalkmak gerekir. Ayağa kalkar Mustafa Kemal, Madem (!) kimse onu tanımamıştır, o da kapıya yönelir, Arkasından bağırır Apostol: “Mustafa hesabı ödemeden nereye gidiyorsun?” Gazi, döner ve şöyle der: “Yaz hesaba bre Apostol!” Birbirlerine sarılıp ağlamaya başlarlar… Bu arada bütün taverna ayağa kalkar ve dinmeyen alkışlar… Tavernadakiler hep bir ağızdan bağırırlar: “Bizim Mustafa, seni bırakmayacağız ama sen de bizi bırakma, daha sık gel…”

Cumhuriyeti kuranların önce insan olduklarını…

ESEN KALIN….