Bugün size mavi gözlü devin yani Nazım Hikmet’in en sevdiğim hikayelerinden birini anlatmak istiyorum. Bican Efendi, gözlerini ovuşturup gerinerek yatağında doğruldu. Elini ağzına götürdü, rahat ve geniş bir esnemeden sonra yatağın yanında duran tahta masanın üstündeki çalgılı saate baktı. Saat sekizi beş geçiyordu. Sabah çoktan olmuş, daire vakti yaklaşmıştı. Giyinip, tramvaya atlayıp işine gidinceye kadar gene devam cetvelini imzalamayı kaçıracak ve zaten yarısı vergiye giden, yarısı da alacaklılar elinde kalan maaşı kıstelyevme uğrayacaktı. Yorganı biraz sıyırdı ve bir “lahavle!..” ile başını salladı. Kendi kendine hiddetli hiddetli söylendi. Karısı Sadbek Hanım da her gün olduğu gibi hala uyanmamış, yataktan kalkmamıştı. Mevsim kara kışın ortası idi. O, karısının, mangalı yakıp odayı ısıttığını ve biraz bulamadan filan kalıvaltı hazırladığını tahmin ediyordu. Onu, yorganı başına çekmiş, horul horul, yahut mışıl mışıl uyur bir halde görünce fena halde sinirlenmiş, hiddeti topuğundan aşmıştı! Artık bu, bu kadar da olamazdı a efendim!.. Kadın dediğin biraz da kocasının mangalını, mektebe gidecek oğlanın ekmek çıkınını hazırlamalı değil miydi?! Hem zavallı Bican Efendinin aldığı üç buçuk akça, hangi dünyalığa yetiyordu ki!.. Onun bir de hanımefendiye hizmetçi aşçı, çocuklara dadı tutacak vakti, hali mi vardı! Bican Efendi tahta masanın üstünden sigara tablasını ve tabakasını aldı. Mahmurluk bozar! diye kalınca bir sigara sardı. Çekiştirdi ve sallaya, seslene yatakta yatan karısını uyandırdı. Bican Efendinin Köroğlundan, yahut kaşık düşmanından başka yetişkin, gelinlik bir kızı ile mektebe giden bir oğlu, bir de ihtiyar çaçaron bir kaynanası vardı… Adamcağız yirmi senelik kayıt masasından aldığı para ile sofranın çorbasını, çocukların üstünü başını, evin kömürünü, kirasını idare edemiyor, araya bir de yetişkin küçük hamının atkılı iskarpini ve kışlık şöylece böylece manto derdi de girince ne yapacağını, ne edeceğini şaşırıyordu. Hem o aralık kalemde de işe yaramaz ve avare olmuş, mümeyyiz mektupcunun hüsnüteveccühünü kaybetmişti… Kendi kavlince o daha ihtiyar yaşta da sayılmazdı ama kaleme yeni yeni genç memurlar, kesik saçlı hanım kızlar gelmişlerdi.

Onlar akşama kadar makine ile koca dairenin yığılan kağıtları­nı yazıp geçiveriyorlardı. Bican Efendi hala eski masasının üstündeki okkalı, porselen hokka ile rıhtanlığı ve kamış kalemi kaldıracak vakit bile bulamamıştı. Üste de evde karısı ile kavgadan, çocuklara ve kıza meram anlatmadan başına türlü hal geliyor, o düşünce ile uykusuz kaldığından sabahleyin işine de yetişemiyor, kıstelyevm yapılıyordu. Bican Efendi yatağın içinde bağdaş kurmuş, sigara içer ve bunları düşünürken, karısı Sadbek Hanım içinde biraz kıvılcımlı kül bulunan bir saç mangalla içeri girdi. Çaydanlığı hazırladı ve kavanozun dibini boşaltıp birkaç zeytin bulabildi. Onlar, çocuklar ile beraber kahvaltı yaparken yine karı koca arasında kavga, gürültü başlamıştı. Sadbek Hanım boşanan bir makara gibi dinlenmeden söyleniyor, ihtiyar kaynana da lafa karışınca artık odada durulacak, oturulacak bir hal kalmıyordu. Kadın, acaba yine bir alacaklı mı geldi diye korka çekine kapıyı açtığı vakit birdenbire şaşırmış, gözlerine inanamamış, sonra sevincinden adeta ne söyleyeceğini bilenmişti. Önü gömlekli tanımadığı bir bakkal çırağı tıklım tıklım koca bir küfe erzak ve yanında gelen bir adam da bir iki top basma ve kumaş getirmiş: Beyefendi gönderdi! diye bırakıp gitmişlerdi.  Sadbek Hanım rüya mı görüyorum diye gözlerini ovuşturuyor, kendi kendine bu işe şaşıp duruyordu. Akşam zavallı Bican Efendi, süklüm püklüm düşünerek, eve döndüğü zaman bu defa da rüya mı görüyorum diye şaşırmak sırası ona gelmişti. Odanın ortasına kurulan yemek sinisi bin bir çeşit kaplar, tabaklar, nefis yiyeceklerle donanmış, bezenmişti… Memnuniyetinden ne yapacağını bilmeyen, mutadı hilafına olarak onu o akşam daha sokak kapısının eşiğinde karşılayan karısı, çocuklara ve kıza göğüslükler, hırkalar, elbiseler biçmişti. Sadbek Hanım heyecanla koşup kapıyı açınca, karşısında gündüz koca bir küfe getiren tanımadığı bakkal çırağı ile basmacıyı görmüştü.  Onlar ezile büzüle, ellerini ovuşturarak: Yanlışlık olmuş, hanımefendi! Başka yere gidecek iken buraya getirmişiz… Şunları alalım!.. diyorlardı!