Yaşamda hep bir koşturmaca, bir şeyler yetişmece telaşı içinde gitmekten artık yoruldum. Bazen yalnızca nefes almayı unutuyorum.
Ancak çiçeklerin arasında huzuru bulmak istiyorum. Kokularını almak, bahar sabahındaki gibi mutlu olmak istiyorum. Her şeyi bir kenara atıp, ruhumla öylece baş başa kalmak istiyorum.
Kuş cıvıltısı, tertemiz bir güne tertemiz bir hava ile başlamak istiyorum. Çok bir şey değil, güzelliklerin arasında inci tanesini yakalamak gibi bir şey duru ve pak…
Kırlarda açan papatyaları görünce mutlu olurdum, onları koparmadan tüm güzellikleriyle izlemek içimdeki huzuru arttırdı. O papatyaların, o güneş ve pamuk gibi bulutların arasında tüm güzellikleriyle doğa olmak istiyorum. Boğuluyorum, şehrin karmaşıklığı, gürültüsü, beynimdeki tüm sesler sus istiyorum. Biliyorum, biraz tuhaf geliyor insana ancak son zamanlarda içten içe giden enerjimin de farkındayım, mutluluk yok oldu benim için son zamanlarda…
Çiçeklerin arasında olmak, her bir çiçeği öylece izlemek zor olamaz insan için. Bizler için bazı şeyler pat diye gerçekleşsin istiyoruz ancak olmuyor. Ben bu aralar yalnızca çiçeklerle vakit geçirmek istiyorum, kuş cıvıltıları arasında her biri ayrı güzel çiçekleri tanımak… Ruhsal sıkışmışlığın ortasında kalmaktan yoruluyor insan, bana da oluyor bu durum ve son zamanlarda giderek arttığını hissediyorum.
Hiçbir şey yapasım yok, öylece kafamı yastığa koyup uyumak, dinlenmek kendimi kendimle tedavi etmek istiyorum. Tüm dertlerim, tüm sıkıntılarım ve kendime söylemek istediklerimle öylece içten içe kendimle kalmak istiyorum. Bazı insanlar bunu anlamıyor, vahadaki çöl çiçeği gibi kendimi dinlemenin en güzel yanı bu…
Çiçeklerin içerisinde onlara bakarak huzuru bulmak varken, rengi solmuş duvarlar arasında, onlarca insanın içinde daha doğrusu kalabalığın içindeki yalnızlığı yaşamanın verdiği hissi anlatamam. Bir çıkış yolu bulmak herkes için farklı olabiliyor, bazen bende de bu durum yaşanıyor ancak öyle pat diye değil. Kendimi toparlamak zaman alacak gibi görünüyor ya da almaz emin değilim.
Her şeyi geride bırakıp öylece kırlarda bahar sıcaklığında oturup güneşin samimi dokunuşunu hissetmek istiyorum. Bunlar için kışın geçmesi gerekecek, bunalımın belirtilerini kenara koymak gerekiyor ancak bu da kendi içerisinde verdiğim savaşın bir parçası… Mutluluk hormonumun azaldığını düşünüyorum bir şekilde arttırılır ancak zihindeki o belirgin tükenmiş belirtisi ise bana kendimin nerede olduğumu sormama yetiyor.
Dediğim gibi çiçeklerin içerisinde kendimi bulmak, orada kendimi tedavi etmek istiyorum. Beni benden daha iyi anlayacak başka kişi yok, beden, ruhen her şeyle beni ben anlıyorum.
