Doyumsuz varlıklar olduğumuz doğru mu? Hobbes felsefesinin dediği doğru mudur? İnsanlar doğası gereği kötüdür diyor kendileri.
Bizler gerçekten özünde kötü varlıklar mıyız? Hep bir çatışma içinde olduğumuz doğru fakat bu doğuştan mı gelir? Gerçekten doğamız mı kötü yoksa biz mi yaşadığımız süre boyunca kendimizi kirletiyoruz? Bu konuyla ilgili insanlar genelde down sendromuna sahip kardeşlerimizi örnek gösteriyorlar. Onlar bizim gibi değiller, doğal halleri ile hayata başlayıp aynı şekilde devam ediyorlar ve en azından gördüğümüz, duyduğumuz kadarıyla kimseye zarar verecek bir davranışta bulunmuyorlar. Hatta zarar vermeyi geçtim ne kadar merhametli olduklarıyla anılıyorlar hep. Diğer taraftan zihinsel engelli vatandaşlarımız da ne yaptıklarının farkında olmuyorlar ve bu durumda yaptıkları davranışlardan da sorumlu tutulmuyorlar. Yani insan gerçekten de özünde temizdir diye düşünenlerdenim. Doğamız gereği kötü olduğumuza inanmıyorum. Yaşadıklarımız, çektiğimiz sıkıntılar, aldığımız darbeler ve en çok da sevgisizlik hissi bizi kötüye yönlendiriyor. Özellikle çocukluk döneminde sevgisizlikle karşı karşıya kalan bireylerin ileri dönemlerde suç işleme ihtimalinin yüksek olduğu bazı araştırmalarla kanıtlanmışken insana 'özünde kötüsün' demek bence haksızlık olur. Bence özünde hepimiz temiz ve iyiyiz ancak yaşadığımız şartlar bizi kötü olmaya sürükleyebiliyor. Bu savaşta inat edip iyi niyetini kaybetmeyenler de var kendisine yapılanları ve hatta daha fazlasını başkasına yaşatarak kendince geçmişinden ve yaşadıklarından öç alanlar da var. Sonuç olarak özünde temiz olduğumuzu fakat yüzde yüz iyi olmadığımızı düşünmekle birlikte özünde kötü olmadığımıza inananlardanım.
