İnsan niye mutlu olmaz? Yani mutluluk ve mutsuzluk çoğu kişinin söylediği gibi bir tercih meselesi midir? Hayatını, bakış açını değiştirmek için bir adım atarsan devamı gelir derler ya hep. Sanki ne yaparsam yapayım o mutluluk, huzur beni bulmayacak diyenler o kadar çok ki…
Hatta bu çağın sorunu mu bilmiyorum ama maddi ve manevi anlamda çoğu şeye sahip olan insanlar da mutlu olamıyor. Aslında işin maddi kısmını geçtim. Sağlığımız olduğu için bile aslında dünyanın en mutlu insanı olmamız gerekiyor. Ama sorun ne? Neden yetmiyor bize sağlıklı olmamız…
Sayısız insan var bedensel engelleri nedeniyle bu hayatı zorluklar içinde yaşayan ama bakıyorum da asıl mesele bir şeyin eksik olup olmaması değil galiba. Asıl mesele sende olmayan bir şeyin sana etki etmesine izin vermemek...
İyi de bu sefer de bu seviyeye nasıl gelir insan diyorum. Gerçekten nedir huzurlu olmanın kaynağı? Sizde de ne yaparsanız yapın bir boğulma hissi olmuyor mu? Mesele bizim doyumsuz olmamız mı yoksa sahip olduğumuz şeyler aslında asıl istediğimiz şeyler olmadığı için mi o eksiklik hissi bitmiyor. Yani bir insan şu işe sahip olsam benden mutlusu yok deyip bir şekilde o işe sahip olduğunda yine mutlu olmuyorsa buradaki asıl mesele doyumsuzluğu mu yoksa aslında asıl ihtiyacı olan şey o iş mi değildi? Yaşadığım ailede bana sahip olduğum her şeye şükretmek öğretildi.
Ne zaman kötü olduğumu, iyi hissetmediğimi dile getirsem aile bireylerim ya eşini, dostunu, akrabasını kaybetmiş insanları ya da yolda karşılaştığımız, etrafımızdaki engelli vatandaşları göstererek bak insanlar ne zorluklarla hayata tutunuyorlar senin böyle bir durumun da yok şükretmeyi bil diyorlar.
Evet, hak veriyorum, evet konfor açısından daha zorlu bir hayat yaşadıklarını anlıyorum ve kabul ediyorum. Ama onlar şunu kabul etmiyor. İnsanın hayata tutunmasındaki en büyük eksiklik bedenlerin tam anlamıyla sağlıklı olmamasından ya da bir yakınını kaybetmekten ibaret değil, kalplerdeki sağlıksızlık ve ne olduğunu bilmediğin eksiklik hissi de hayata tutunmaya büyük bir engel…
